Over hoe een onwaarschijnlijke ontmoeting met een West-Vlaming genaamd Pedro deze blog nieuw leven in blies.
Disclaimer: de herlancering van mijn blog werd intussen ingehaald door de Corona-realiteit. Wat ik daarmee precies ga doen de komende dagen-weken weet ik nog niet: er veel aandacht aan besteden of net niet? Ik ben zelf al lichtjes verzadigd met “hoe-hou-ik-mijn-kinderen-bezig-ideeën”, dus ik weet niet of ik daar nog iets zinnigs aan kan toevoegen. Alleszins, al te meer redenen om virtueel connectie te maken nu. Hieronder lees je alvast hoe ik ertoe kwam om mijn blog weer op te starten.
Zo. Long time no see. Onder invloed van veel verschillende factoren – een verbouwing, een kind, nog wat verbouwen, een broodnodige time-out van het werk, nog een kind, een job switch, om maar enkele te noemen – was ik het uitgebreid koken en bijhorende bloggen nogal uit het oog verloren. Hoe gaat dat he, in het leven. De voorbije maanden waren niet minder druk, maar een aaneenschakeling van gebeurtenissen heeft ervoor gezorgd dat ik toch weer de draad wil oppikken, met een frisse wind!
Hoe is het zo ver gekomen? Het verhaal heeft een onwaarschijnlijke twist die ik jullie niet wil onthouden. In augustus vorig jaar kreeg ik een mail van mijn hosting service met als titel “Domein: brusselsfoodie vervalt binnenkort” en een aanmaning om hun factuur van 9,09 euro te betalen. Alleen, ik vond die factuur nergens terug. Dus ik mailde terug, of ze een kopie wilden sturen. Geen antwoord. In september kreeg ik opnieuw een mail, om te laten weten dat mijn domeinnaam werd opgeschort wegens wanbetaling, en er een 30 dagen ‘redemption grace period’ begon waarin ik mijn domeinnaam nog kon redden. Dus ik mailde opnieuw terug om de factuur op te vragen, probeerde ook te bellen, tweeten, Facebooken… geen respons, tot mijn frustratie. Erger nog: ik bleek niet de enige in dit schuitje en werd gecontacteerd door verschillende andere website eigenaars die mijn tweets zagen en hetzelfde meemaakten. Arghh.
Ik checkte af en toe brusselsfoodie.com, waar nu niks meer op stond, maar zag niks gebeuren. Tegelijkertijd vond ik de domeinnaam ook niet beschikbaar om terug te kopen. Tot ergens in januari er plots schreeuwerige Chinese gifs verschenen die o.a. reclame maken voor casino’s in Macau. Als bij wonder geraakte ik nog eens terug in de backoffice waarvan ik dacht dat ik het paswoord forever kwijt was en wat bleek: al mijn content was weg. CRAP. Plots besefte ik: mijn blog is echt weg, en alle inhoud erbij.
Hoewel ik al een hele tijd inactief was, was ik best miffed over het feit dat ik nergens nog een backupje had van alle recepten en andere dingen die ik in de loop der jaren bij elkaar had geschreven. Ik overwoog om een nieuwe blog te beginnen, in het Nederlands dan, zat stiekem ook een beetje te brainstormen over wat ik daarop zou zetten… En toen kwam het mailtje.
Op de vele mailtjes die ik naar de hosting service stuurde kwam nooit een antwoord. Tot plots, maanden na datum: “Hallo, ik ben nieuw bij het bedrijf en volg alle openstaande zaken op. Is dit nog van toepassing?” Ik mailde terug, legde de situatie uit en luttele minuten later hing een sappige West-Vlaamse stem luisterend naar de naam Pedro aan de lijn. Pedro vatte de hem gegeven koe stevig bij de horens en zowaar, enkele uren later zag ik terug de backup bestanden van mijn bloginhoud verschijnen! De domeinnaam was helaas lost in cyberspace (enfin, in Macau) maar aangezien brusselsfoodie.BE nog vrij was, was ook dat rap geflikt. Duizendmaal dank Pedro! Als dit geen teken uit de hemel was dat ik terug de blogdraad moest oppikken, wat dan wel? En zo geschiedde…
Benieuwd wat ik van plan ben met mijn nieuwe blog? Stay tuned for deel 2…