Today, a man working for the Brussels transportation network was beaten to death. For no real reason, other than the bus (not even the one he’d been driving) got in an accident with a car. It was one of those moment where you think about the bigger picture, the insignificance of everyday matters, about useless cruelty, about the state of things, about this society we live in and why some people are driven to absurd deeds like this.
In a moment of reflection, I thought back to the habit I started for myself last year, when I moved here. Every time I enter a bus in Brussels, I try to nod, smile or say hello to the driver. It doesn’t always happen, usually because of the business when entering the bus – but to me, it’s an important habit. Firstly, it’s a way to wish them a good day – something we should do more often to each other, to every one around us. But it’s also a sign of appreciation, recognition, for the people to whom we trust our lives every day. On such a sad day like this, I hope more people will resolve to show some appreciation to the people who make our lives easier every day, like the bus driver, or the man who cleans our park, or the policeman regulating our traffic. Let’s give it a try.
In het Nederlands:
Vandaag werd een man die werkt voor de MIVB, het Brussels vervoersnetwerk, doodgeslagen. Zonder enige reden, behalve dan dat de bus (die hij zelfs niet bestuurde) in een ongeval met een auto was verzeild. Het was zo’n moment waarop je even stilstaat bij het alledaagse leven, bij onze eigen ‘kleinheid’, bij zulk nutteloos geweld, bij de ‘normale’ gang van zaken, bij deze maatschappij en bij de reden waarom sommigen tot zulke absurditeiten gedreven worden.
In gedachten ging ik terug naar de gewoonte die ik vorig jaar ben begonnen toen ik naar Brussel verhuisde: ik nam me toen voor om telkens ik op de bus stapte, de chauffeur even te begroeten met een knik, een gebaar of een goeiedag. Het lukt niet altijd, omdat het soms te druk is bij het instappen, maar ik vind dit een belangrijke gewoonte. In de eerste plaats om de chauffeur een goeie dag te wensen, iets dat we vaker zouden moeten doen voor iedereen in onze buurt. Maar het is ook een teken van appreciatie, van erkenning, voor de mensen die we elke dag ons leven toevertrouwen. Op zo’n triestige dag als deze hoop ik dat meer mensen zich voornemen om een blijk van erkenning te geven aan de mensen die ons leven elke dag makkelijker maken: de buschauffeur, de vuilnisman die onze straat proper houdt, de politieagent die ons verkeer regelt. Laten we hopen.